เรื่อง ช่างไม้
เรื่องก็มีอยู่ว่า มีช่างไม้สูงอายุคนหนึ่งต้องการจะเกษียณตัวเอง ก็เลยบอกความต้องการดังกล่าวกับนายจ้างเกี่ยวกับความต้องการที่จะเกษียณและใช้ชีวิตที่หรูหรากับภรรยา
ซึ่งช่างไม้ก็บอกว่าเขาอาจจะเสียดายค่าจ้างที่จะได้รับ แต่เขาก็ต้องการที่จะเกษียณ นายจ้างก็บ่นเสียดายที่จะต้องสูญเสียช่างฝีมือดีไป แต่ก็ได้ขอร้องให้ช่างคนนี้ช่วยสร้างบ้านให้อีกสัก ๑ หลัง ช่างไม้ผู้นั้นก็ตอบตกลง
ครั้นพอบ้านสร้างเสร็จก็พบว่ามันไม่ใช่งานที่เป็นฝีมือของช่างคนนี้เลยแม้แต่น้อย งานที่ออกมาก็เป็นงานแค่เปลือกนอก (จอมปลอม) วัตถุดิบที่ใช้ก็ด้อยคุณภาพ มันช่างเป็นการจบชีวิตช่างฝีมือดีที่ไม่สวยหรูเลย และเมื่อนายจ้างสำรวจงานชิ้นนี้ของช่างผู้นี้ นายจ้างก็ได้ยื่นกุญแจให้แล้วบอกกับช่างไม้ว่า
“นี่คือบ้านของคุณ ผมขอมอบให้คุณเป็นของขวัญ”
เมื่อช่างไม้ได้ยินเช่นนั้นถึงกับตกใจและอุทานกับตัวเองว่า
“น่าละอายจริงๆ ถ้าฉันรู้สักนิดว่ากำลังสร้างบ้านของตัวเองอยู่ ฉันก็คงตั้งใจสร้างให้ดีกว่านี้”
เช่นเดียวกับพวกเราที่กำลังสร้างชีวิตของตัวเราเอง ด้วยการสั่งสมสิ่งต่างๆวันละเล็กวันละน้อย และบ่อยครั้งที่เราไม่ได้ใช้ความพยายามอย่างที่สุดในการสรรสร้างชีวิตของตัวเอง และเมื่อวันหนึ่งมาถึง เราก็ต้องตระหนักว่าเราต้องใช้ชีวิตอยู่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเป็นผู้สร้างขึ้นมาทั้งหมด และเมื่อถึงวันนั้น เรามักพูดเสมอว่า ถ้าเราสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เราจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เพราะพวกเราทุกคนก็คือช่างไม้ ในทุกๆวันพวกเรากำลังตอกตะปู ปูกระดาน หรือแม้แต่กำลังเลือกกำแพงให้กับชีวิตตัวเอง
ดังคำพูดที่ว่า “ชีวิตก็คือสิ่งที่เราสร้างด้วยตัวเอง” ทัศนคติและทางเลือกต่างๆที่พวกเราได้เลือกกันในวันนี้ ก็เสมือนกับการสร้าง “บ้าน” (ชีวิต) ให้กับตัวเอง และจะต้องอยู่กับมัน ดังนั้นจงสร้างบ้านด้วยความฉลาด
ควรจำไว้ว่า:
จงทำงานเหมือนกับว่าเราไม่ต้องการเงิน (ทำเพราะรักงาน ทำด้วยใจ)
จงรักราวกับว่าเราไม่เคยเจ็บ (รักแบบไม่คาดหวังก็จะไม่ทุกข์กับความผิดหวัง)
จงเต้นราวกับว่าไม่มีใครจ้องมองอยู่ (ใช้ชีวิตให้มีความสุขโดยไม่ต้องสนใจสายตาคนอื่นว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเรา)
เครดิต: Forward Mail
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น