นิทานนกกระจอก

 

 

เรื่อง นิทานนกกระจอก

กาลครั้งหนึ่ง ยังมีนกกระจอกตัวหนึ่งเป็นนกกระจอกเจ้าสำราญ เที่ยวกินเที่ยวเล่นไปวันๆอย่างสนุกสนาน เมื่อเวลาฤดูหนาวใกล้เข้ามา นกกระจอกตัวอื่นๆก็พากันเตรียมตัวออกบินลงใต้เพื่อหลบหนาว แต่พระเอกของเราก็ยังทำทองไม่รู้ร้อน มันว่าเอาไว้ให้จวนตัวจริงๆค่อยออกเดินทางก็ยังไม่สาย เพื่อนๆพากันเกาะกลุ่มบินไปเป็นกลุ่ม จนในที่สุดเหลือมันตัวเดียว และประจวบกับอากาศที่หนาวเย็นลงทุกวันมันจึงสำนึก

เช้าวันหนึ่งที่อากาศหนาวเหน็บ นกกระจอกเจ้าสำราญก็ออกบินเดี่ยวเดินทางลงใต้
ขณะมาได้ไม่ไกลฝนก็เทลงมาทำให้ขนของมันเปียกปอนไปหมด และเพราะอากาศที่เย็นยะเยือกก็ทำให้น้ำที่เกาะปีกของมันกลายเป็นน้ำแข็งหนัก มันบินต่อไปไม่ไหว ทั้งหนาวจนเกือบแข็งตายและหมดแรงจึงตกแอ๊กลงมานอนหอบรอความตายอยู่บนพื้นดิน เผอิญตรงนั้นจำเพาะเป็นลานบ้านชาวนามีวัวตัวหนึ่งเดินผ่านมา และขี้ออกมากองเบ้อเริ่มหล่นเผละลงมาทับเจ้านกกระจอกพอดีจนมิดหัวมิดหู เจ้านกกระจอกจึงนึกในใจว่า
“ซวยจริงตู ตายไม่มีศักดิ์ศรีเลย จมกองขี้วัวตาย”
มันปลงได้แล้วว่าคงตายแน่ แต่แล้วกองขี้วัวนั่นแหละที่ช่วยชีวิตมัน เพราะความอุ่นทำให้น้ำแข็งละลาย และทำให้นกกระจอกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มันดีใจมากที่รอดชีวิตจนร้องเพลงออกมาดังๆ เจ้ากรรมมีแมวตัวหนึ่งเดินผ่านมา มันได้ยินเสียงนกร้องจึงเงี่ยหูฟังและเดินย่องตามหา จนมาพบว่าเสียงออกมาจากกองขี้วัวนี่เอง แมวจัดแจงเขี่ยขี้วัวออกด้วยความสงสัย จนไปเจอะเจ้านกกระจอกที่กำลังแหกปากร้องเพลงเพลินอยู่ จึงจับกินเป็นอาหารอันโอชะเสียในทันที

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
๑. คนที่ขี้รดหัวเรา ไม่แน่ว่าจะเป็นศัตรูเสมอไป
๒. คนที่ช่วยโกยขี้ให้พ้นหัวเรา ไม่แน่ว่าจะเป็นมิตรไปเสียทุกคน

เครดิต: Forward Mail