เรื่อง ความรักที่ไร้เงื่อนไข
วานนี้มีธุระแถวอนุสาวรีย์ชัยฯ เป็นเหตุให้ได้พบเหตุการณ์ที่นำมาซึ่งความรู้สึกประทับใจ ระคนสะเทือนใจในเวลาเดียวกัน
ลงจากรถไฟตรงอนุสาวรีชัยฯ เดินจากสะพานลอยลงมาผ่านป้ายรถเมล์ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับภาพที่เห็นจนทำให้ต้องหยุดยืนมองอย่างสนใจใคร่รู้ ทุกท่านคงเคยเห็นถังขยะทรงสูงขนาดใหญ่ที่มีฝาปิดของ กทม.
ภาพที่เห็นคือถังขยะใบใหญ่แบบมีฝาปิดสีแดง ตัวถังที่ใช้ใส่ขยะเป็นสีเทา แสดงว่าเป็นถังใส่ขยะพิษจำพวกกระป๋องสเปรย์กระป๋องดีดีทีหลอดไฟนีออน แต่สิ่งที่อยู่บนฝาสีแดงของถังขยะนั้นสิน่าสนใจ มันคือหมาไทยสีขาวที่มีดวงตาใสซื่อนั่งอยู่บนถังขยะ (นั่งจริงๆไม่ใช่กึ่งนั่งกึ่งนอน) แน่นอนมันคงไม่ใช่หมาพิษที่ใครเอามาทิ้งแน่ เพราะมันมีป้ายกระดาษแขวนไว้ที่คอด้วย เราลองเดินไปดูใกล้ๆ ป้ายนั้นเขียนด้วยปากกาลูกลื่นเลือนรางและโย้เย้ว่า “หิวข้าว” สั้นๆ แต่เรียกความสงสารปนเอ็นดูให้คนผ่านไปผ่านมาที่พบเห็นได้มากโดยเฉพาะคนที่รักสัตว์ ที่ทำให้เรารู้สึกประทับใจก็คือ หมาตัวนี้คงนั่งอยู่บนถังขยะนี้มานานพอสมควร แต่มันกลับนั่งได้นิ่งอยู่บนฝาถังที่มีพื้นที่จำกัดได้อย่างน่าทึ่ง จะมีขยับตัวเพราะความเมื่อยบ้างเล็กน้อย โดยไม่มีทีท่าว่าจะกระโดดลงมา และคิดว่าหมาไทยตัวนี้คงไม่เคยผ่านโรงเรียนฝึกสุนัขมาแน่นอน มันนั่งอยู่ได้ไง ความรู้สึกต่อมาคือความรู้สึกสะท้อนใจ ข้างหน้าที่หมาตัวนั้นนั่งที่ยังพอเหลือพื้นที่เล็กน้อย มีถ้วย Big Gulp ของร้าน 7-Eleven ตั้งอยู่ เจ้าหมาตัวนี้คงไม่ได้เข้าไปซื้อมาจาก 7-Eleven เองเป็นแน่ มันเป็นถ้วยเปล่าที่มีเศษเงินอยู่ในนั้น ทำให้ถึงบางอ้อ
สักประเดี๋ยวมีผู้หญิงคนหนึ่งลักษณะบ่งบอกว่าเป็นแม่ค้าแถวนั้นเดินมาดูเงินในถ้วย แล้วพูดด้วยเสียงที่ “จงใจ” ให้ดังฟังชัดว่า “ไอ้เปี๊ยกแม่งหากินกับหมาเหรอวะ แน่ะได้พอซื้อเหล้าแบนนึงแล้วโว้ย”
สิ้นเสียงแม่ค้า ชายวัยประมาณ ๔๐ ต้นๆแต่งตัวมอมแมม เจ้าของชื่อเปี๊ยกก็ปรากฏตัวด้วยท่าทางกล่ำสุรา “ทำไมวะ”
ชายขี้เมาเดินไปที่หมาไทยตัวดังกล่าว ดูเจ้าหมาออกอาการดีใจกระดิกหางแต่ยังไม่ยอมลุกยืน ตาของมันใสบริสุทธิ์ไร้ความคลางแคลงใจจริงๆ มันทำหูลู่ไปข้างหลังเมื่อชายขี้เมาเอามือตบหัวมันเบาๆ แต่พูดกับหมาด้วยเสียงอันดัง เสียงและคำพูดบอกถึงสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่น้อยนิดว่า “นั่งอยู่เฉยๆเลย ห้ามลุก นั่งอยู่ที่นี่ ใครเอาตังค์ใส่กระป๋อง (ถ้วย) ก็หวัดดีเค้าด้วยรู้มั้ย ไหนๆหวัดดียังไง (เจ้าหมายกขาหน้าข้างหนึ่งไปวางที่มือชายขี้เมา) เออนั่นแหละ เดี๋ยวข้ามา แล้วข้าจะเอาข้าวมาให้กิน นั่งเฉยๆ อย่าลงมานะโว้ย นั่งอยู่บนนั้นแหละ”
แล้วชายขี้เมาก็เทเอาเงินในถ้วยแล้วเดินจากไปด้วยคำบ่นอีกหลายคำ (ไม่ต้องสงสัยว่าเค้าจะไปไหน) ทิ้งให้หมาตัวนั้นนั่งอยู่ที่เดิม แต่สายตาที่จงรักภักดีของมันยังคงมองตามชายขี้เมาไป ความรักที่หมาตัวนี้มีให้ชายขี้เมาเป็นความรักที่ไร้เงือนไข มันยอมทำทุกอย่างที่ชายขี้เมาสั่ง ซึ่งชายขี้เมาอาจจะดูเป็นคนไร้ค่าในสายตาของใครๆในสังคม ถึงแม้คำสั่งนั้นอาจจะไร้เหตุผล ทำให้มันลำบากเหนื่อยหรือหิว แต่ก็มีมนุษย์เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่า สิ่งที่ชายขี้เมาตอบสนองให้มันคือ ความรักที่เต็มไปด้วยเงื่อนไขและการตอบแทน
จริงๆเรื่องนี้ก็เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆที่เราอาจได้พบในชีวิตประจำวัน แต่มันกลับทิ้งความรู้สึกสะเทือนใจไว้ให้มากอย่างไม่น่าเชื่อ
เครดิต: Forward Mail
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น