คนตัดไม้

 

 

เรื่อง คนตัดไม้

มีคนตัดไม้คนหนึ่งนำฟืนไปขายให้แก่ร้านขายฟืน ซึ่งร้านขายฟืนก็ปฏิบัติต่อคนตัดไม้ดีมาก ดังนั้นคนตัดไม้จึงคิดอยากตอบแทนโดยการจะตัดไม้ให้ได้เป็นจำนวนมากๆ 

ในวันแรกคนตัดไม้ตัดไม้ได้ ๒๐ ต้น แล้วนำมาให้ร้านขายฟืน ซึ่งร้านขายฟืนก็ชมเชยและปฏิบัติต่อคนตัดไม้อย่างดี แต่พอในวันที่ ๒ คนตัดไม้ก็ตั้งใจจะตัดให้ได้มากขึ้น แต่ปรากฏว่าตัดไม้ได้เพียง ๑๘ ต้น ในวันรุ่งขึ้นก็ว่าจะตัดให้ได้มากยิ่งขึ้น แต่ก็กลับเหลือ ๑๖ ต้น ยิ่งนับวันผ่านไปเรื่อยๆ ก็ตัดได้น้อยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดคนตัดไม้ก็รู้สึกละอายใจ จึงไปกล่าวคำขอโทษกับทางร้านขายฟืน แต่เจ้าของร้านขายฟืนก็กลับถามคนตัดไม้ว่า

“คุณลับขวานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

คนตัดไม้ตอบว่า 
“ผมไม่มีเวลาหยุดลับขวานเลย เพราะขนาดไม่หยุดยังตัดไม้ได้น้อยขนาดนี้”

ซึ่งเจ้าของร้านก็บอกแก่คนตัดไม้ว่า 
“คุณลองคิดดูสิว่า หากคุณหยุดลับขวานให้คม โดยเสียเวลาเพียงเล็กน้อย คุณอาจตัดไม้ได้มากกว่านี้ก็ได้”

นิทานเรื่องนี้อาจเปรียบได้กับการทำงาน ถ้าคุณก้มหน้าก้มตาทำโดยไม่หยุดพักหยุดคิดเลย คุณก็เปรียบได้กับคนตัดไม้ แล้วคุณก็จะล้าลงไปเรื่อยๆ 

เครดิต: Forward Mail